Крозавы князь каханы,
з крывёю паэта шляхетнай,
слухаю апантаны,
маркотай Максіма санэтнай!..
Сьмелы пагляд самоты
мкнецца ў нябёсаў нэтры,
гукі тугі і ноты
вірыць бадзяжным ветрам!..
Ах, як пяшчотна, Божа!..
Як пазасьветава, сьвеце!..
Гожа – нябёснае ложа
ды на зямным дасьвецьці!..
12.IV.2004.
|
|
